Pride, "Περηφάνια" Μ. Τετάρτη 27 Απριλίου 8:15΄μμ, στο ΤΥΠΕΤ από το Cine-Δράση

2016-04-27 18:33

Ένα φιλμ ακαταμάχητο, αισιόδοξα ευχάριστο, γεμάτο συμπαθέστατους και διασκεδαστικούς χαρακτήρες που δίνουν περήφανες μάχες για τα μικρά και τα μεγάλα και αντιδρούν οδυνηρά αλλά με μεγαλοπρέπεια σε οποιασδήποτε μορφής κατεστημένο. Μια ταινία της αγγλικής σχολής, που κινείται στην ίδια ρότα με παλιότερες επιτυχίες όπως το «Billy Elliot» και το «The Full Monty” (“Άντρες έτοιμοι για όλα”).

Μια γιορτή αξιοπρέπειας, ανοχής και συγκατάβασης απέναντι στο ξένο και το διαφορετικό, που παίρνει θέση απέναντι σε κάθε διάκριση και προκατάληψη, συνδυάζοντας στιγμές έντονου κεφιού με μικρές συγκλονιστικές δραματικές νότες. Ένας ύμνος στην ανθρώπινη φιλία και την αλληλεγγύη, το μόνο όπλο που διαθέτουν οι πολλοί και αδύνατοι, απέναντι στους λίγους και ισχυρούς.

Το φιλμ πραγματεύεται την ιστορία της απίθανης ένωσης στη δεκαετία του΄80 δυο εντελώς διαφορετικών κοινωνικών ομάδων: των επαρχιωτών απεργών ανθρακωρύχων και των λονδρέζων ομοφυλόφιλων ακτιβιστών. Τον Μάρτιο του 1984 η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ ανακοίνωσε την απόφασή της να κλείσει αρχικά 20 ανθρακωρυχεία και μελλοντικά άλλα 50. Στο πίσω μέρος του μυαλού της υπήρχε η διακηρυγμένη επιθυμία της να ξεμπερδεύει μια και καλή και με τα ισχυρότατα σωματεία των Βρετανών ανθρακωρύχων. Η απόφαση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλές οικογένειες εργαζομένων στα ορυχεία, ενώ ολόκληρες βιομηχανικές περιοχές νέκρωσαν οικονομικά μέχρι και σήμερα, 30 ολόκληρα χρόνια μετά, δεν έχουν καταφέρει να ορθοποδήσουν.

Οι απεργίες των ανθρακωρύχων ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης κράτησαν σχεδόν ένα χρόνο, χαρακτηρίστηκαν ως «εμφύλιος δίχως όπλα», ήταν, ίσως, οι μεγαλύτερες στην Μεγάλη Βρετανία και έληξαν με ήττα για τους απεργούς. Οι διαδηλώσεις υποστήριξης και οι κάθε μορφής εκδηλώσεις συμπαράστασης σε ολόκληρη την χώρα ήταν πρωτοφανείς για την εποχή. Η ομάδα των γκέι ιδρύει σύλλογο αλληλεγγύης και αξιοποιεί διάφορους ευφάνταστους τρόπους για να ενισχύσει οικονομικά και ηθικά τους απεργούς. H ταινία αφηγείται παράλληλα την ιστορία του νεαρού Τζο ο οποίος γίνεται, σχεδόν κατά λάθος, μέλος της γκέι οργάνωσης και σταδιακά μετατρέπεται σε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα περήφανη για` αυτό που είναι και πιστεύει.

Οι δύο ομάδες διασύρονται από την ακραία συντηρητική πολιτική. “Pits And Perverts” (Λάκκοι και Ανώμαλοι) ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος, με τεράστια γραμματοσειρά, της εφημερίδας Sun. Η λέξη pits αναφέρεται στα ορυχεία και χρησιμοποιείται υποτιμητικά για τους ανθρακωρύχους, σαν να λέμε λέρες, λαγουμιτζήδες, ενώ perverts αποκαλούνται οι γκέι.

Τα γεγονότα είναι πραγματικά. Η φιγούρα του Τζο παραπέμπει στον νεαρό γκέι ακτιβιστή Μαρκ Άστον, τότε γραμματέα της νεολαίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Αγγλίας, που πέθανε σε ηλικία μόλις 26 ετών, το 1987, από AIDS. Η ομάδα «Lesbians and Gays Support the Miners» του Λονδίνου ήταν η πιο πετυχημένη από τις 11 αντίστοιχες ομάδες που δημιουργήθηκαν εκείνη την εποχή. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για τους ανθρακωρύχους να αποδεχτούν τη βοήθεια από μια τέτοια κοινότητα σε μια εποχή μάλιστα που η ανοχή της κοινωνίας απέναντι στο διαφορετικό ήταν ανύπαρκτη, πολύ περισσότερο σε μια απομακρυσμένη και κοινωνικά συντηρητική περιοχή της Ουαλίας όπου η υποκρισία είναι κοινός τόπος και ό,τι λερώνει την τιμή και την υπόληψη της οικογένειας κρύβεται επιμελώς κάτω από το χαλί. Έτσι ακόμα και αυτή η κοινωνία του μικρού χωριού της Ουαλίας που τελικά αποδέχεται τη στήριξη, αντιμετωπίζει τους γκέι με μεγάλη καχυποψία. Η επιτηδευμένη εκκεντρικότητα της μαχόμενης γκέι κοινότητας προκαλεί τους «χοντροκομμένους» και απλοϊκούς επαρχιώτες εργάτες. Και εκεί αρχίζουν οι παρεξηγήσεις δημιουργώντας συνεχώς κωμικές καταστάσεις και σκηνές αμηχανίας ανάμεσα στις δύο τόσο διαφορετικές ομάδες, που όμως ακούν τεράστια γοητεία η μία στην άλλη.

Ο πολυβραβευμένος, κυρίως θεατρικός σκηνοθέτης Matthew Warchus, αναπαράγει νοσταλγικά και δημιουργικά την αισθητική της εποχής των απεργιών. Χωρίς να ευτελίζει τα σοβαρότατα θέματα που πραγματεύεται, χωρίς διδακτισμούς, χωρίς στερεότυπα και κλισέ του είδους αναδεικνύει με φυσικότητα τι πλούσιες εμπειρίες και τη δύναμη που αντλούν από την συνάντηση και την κοινή δράση, ανόμοιες ομάδες.

Συνδυάζει τον κοινωνικό ρεαλισμό με τη μαγεία και το ανάλαφρο ύφος του μουσικού θεάτρου από το οποίο προέρχεται, απολαμβάνει τις αντιπαραθέσεις που κατασκευάζει και αποδεικνύει ότι υπάρχει η δυνατότητα, με ένα ευχάριστο στυλ, χωρίς πολύ δραματικές εξάρσεις, να μιλήσεις για τα πιο σοβαρά πράγματα, όπως η αλληλεγγύη, η ενότητα, η ανάγκη του ακτιβισμού. Χρησιμοποιεί ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών, προσφέρει όλες τις «βαριές» ατάκες στις δυναμικές και αλύγιστες γυναίκες των μεταλλωρύχων, από τις οποίες ξεχωρίζει η απολαυστική Imelda Staunton, που σχεδόν από μόνη της, δίνει το ρυθμό στην ταινία. Από τους άντρες υποδειγματικός είναι ο Bill Nighy, αλλά το βάρος της ταινίας είναι ισότιμα μοιρασμένο σε όλους τους ηθοποιούς που συμμετέχουν.

Η ταινία ήταν υποψήφια για 15 βραβεία και διακρίσεις. Απέσπασε τελικά 8, ανάμεσά τους: Βρετανικό Βραβείο Ανεξάρτητου Κινηματογράφου Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας (2014). Βρετανικό Βραβείο Ανεξάρτητου Κινηματογράφου Καλύτερου Σεναρίου (Stephen Beresford). Βραβείο BAFTA και Καλύτερου ντεμπούτου από Βρετανό Κινηματογραφιστή. 
Βρετανικό Βραβείο Ανεξάρτητου Κινηματογράφου Καλύτερου Β ́ Ανδρικού Ρόλου (Andrew Scott) και Καλύτερου Β ́ Γυναικείου Ρόλου (Imelda Staunton). Ήταν επίσης υποψήφια για τα Golden Globe Awards 2015 στην κατηγορία Best Motion Picture Comedy or Musical.

Ηνωμένο Βασίλειο, 2014. Διάρκεια: 120'. Σκηνοθεσία: Matthew Warchus. Σενάριο: Stephen Beresford. Πρωταγωνιστούν: Ben Schnetzer, Bill Nighy, Imelda Staunton, Joe Gilgun, Faye Marsay, Paddy Considine, Rhodri Meilir, Jessica Gunning, Liz White, Dominic West, Andrew Scott, Freddie Fox, Karina Fernandez, Jessie Cave, Monica Dolan, George MacKay.

Πηγή : www.drasivrilissia.gr