Θέατρο-«“Το δέντρο” του Γιώργου Μανιώτη στο θέατρο Ελεύθερη Έκφραση» του Κωνσταντίνου Μπούρα

2016-05-19 12:52

Ναι, είναι σπάνιο να δρας και να είσαι παρών πνευματικώς για πάνω από τρεις δεκαετίες. Ο πολυμήχανος Γιώργος Μανιώτης όμως το πέτυχε! Από το 1982 έως σήμερα είναι διαρκώς παρών (ουχί και πανταχού) και πληρών τα κενά της συλλογικής αυτογνωσίας μας. Διατρέχει και διαβρέχεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, υποστρώματα, ανθυποστρώματα, μηδέ του λεγομένου «περιθωρίου» εξαιρουμένου. Μετά τις τραβεστί πόρνες του Λάκκου της Αμαρτίας σειρά έχουν οι οικονομικώς άστεγοι, οι παρίες των μεγάλων, των γιγαντωμένων και υδροκέφαλων αστικών μας κέντρων, που πίστεψαν τις πολιτικές γαλιάντρες, πούλησαν το σπίτι στο χωριό, καθώς και το χωραφάκι το πατρογονικό (εκείνο με τη στέρνα στη μέση – για να ξεδιψάει «το ζωντανό») κι εστοιβάχθησαν σε τσιμεντένια κλουβιά για να γιορτάζουν οικογενειακώς Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά-Φώτα, χωρίς να φωτίζονται –φευ– καθόλου μα καθόλου. Μέχρι που ήρθε η πτώση του Χρηματιστηρίου του 1999 (ξεπούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν και τα τζόγαραν σε άϋλους τίτλους για να γίνουν μαικήνες και γερο-παραλήδες με ουκρανές τζιπ και χαρτοπαίγνιο στο καφενείο και στις ...λέσχες, οι πλέον εξευρωπαϊσμένοι. Μετά ήρθε η εθνική περηφάνεια των Ολυμπιακών που προοικονομήθηκε με τη νίκη στο μπάσκετ (ή μήπως ήταν στο ποδόσφαιρο; Τα μπερδεύω αυτά τα δυο – αθλητικό πάντως ήταν το έπαθλο, μήτε Νόμπελ μήτε Όσκαρ, οπότε θα ήξερα περισσότερα...). Και τέλος, «ήτανε στραβό το κλήμα, το έφαγε ο γάιδαρος» κι αποστραβώθηκε, ήρθε κι η λεγόμενη «Οικονομική Κρίση» και «μας έδωσε και καταλάβαμε». Τρόπος του λέγειν, γιατί το τι καταλάβαμε «είναι άλλου παπά ευαγγέλιο» [μόνο με παροιμίες και γνωμικά ημπορώ πλέον να ομιλώ σχολιάζοντας τη νεοελληνική μας αθλιότητα].

Ο Γιώργος Μανιώτης σε διπλό ρόλο συγγραφέα-σκηνοθέτη (ως δεύτερος Πίντερ) συνεπικουρούμενος από μια πλειάδα (μια χούφτα) παθιασμένων ανθρώπων του Θεάτρου έπλασε μία δραματική σιδερογροθιά, ουχί διότι εζήλωσεν την δόξαν μελανοχιτώνων συμπατριωτών μας, αλλά γιατί αποφάσισε να δώσει το παρών ως πνευματικός άνθρωπος σε αυτή την ανοίκεια μάχη αξιών, όπου τα νούμερα συγκρούονται με τους αριθμούς και γεννούν άλλα νούμερα.

Ο Γιώργος Μανιώτης σε διπλό ρόλο συγγραφέα-σκηνοθέτη (ως δεύτερος Πίντερ) συνεπικουρούμενος από μια πλειάδα (μια χούφτα) παθιασμένων ανθρώπων του Θεάτρου έπλασε μία δραματική σιδερογροθιά, ουχί διότι εζήλωσεν την δόξαν μελανοχιτώνων συμπατριωτών μας, αλλά γιατί αποφάσισε να δώσει το παρών ως πνευματικός άνθρωπος σε αυτή την ανοίκεια μάχη αξιών, όπου τα νούμερα συγκρούονται με τους αριθμούς και γεννούν άλλα νούμερα. Μην διανοηθείτε να παρακολουθήσετε αυτή την παράσταση στο θέατρο Ελεύθερη Έκφραση χωρίς υπογλώσσια και καρδιοτονωτικά. Κανένα χάπι για τον στομαχόπονο είναι επίσης ενδεδειγμένο, καθώς επίσης άφθονο νερό, ηρεμία, χαλάρωση και ψυχραιμία. Αστειεύομαι βεβαίως. Η παράσταση κυλάει σα νερό σε γοργοτάξιδο ποτάμι – τι ποτάμι; Χείμαρρος σωστός. Κατ’ αρχήν, ξεκινάμε από το δέντρο που φιλοτέχνησε ο Βασίλης Παπαγεωργίου. Τέρας σωστό και λυόμενο. Συσπασιόν! Άσε τη μουσική. Ατμόσφαιρα θρίλερ. Εμ εκείνος ο ηθοποιός (Νίκος Μαγδαληνός) που έλεγε κάθε τρεις και λίγο «πάω έξω», ενώ ήταν έξω, στο πεζοδρόμιο, άστεγος, να βρέχεται και να πουντιάζει... Ή χαμένα τα είχε ή ο συγγραφέας ήθελε (ορθώς) να φανερώσει τη σύγχυση και την έλλειψη προσανατολισμού που προξένησε στον άτυχο μικροαστό το ξαφνικό ξεγύμνωμα από τα ιδανικά του και τις ουτοπικές παρανοήσεις του. Ναι, η παράνοια είναι η απόληξις της παρανοήσεως. Κι ο ατυχής βεβηλώνει και καταπατάει το τελευταίο σύμβολο Αγάπης που φώτισε την έρημη ζωή του. Στην κορυφή του δέντρου, αντί για το πεντάκτινο αστέρι της Αφροδίτης και των μάγων βεβαίως, βάζει τα τρύπια πάλαι ποτέ πανάκριβα χειροποίητα παπούτσια του – για την ακρίβεια, το ένα παπούτσι, το άλλο συνεχίζει να το φοράει για να μην πάθει κρυοπαγήματα στο κέντρο της Αθήνας (;). Και το δέντρο, σα να πετάχτηκε κατόπιν εορτών (ή μήπως κατόπιν εορτής;) από κάποιο μεγάλο χρηματοπιστωτικό ή ευαγές ίδρυμα, δίνει τροφή σε αστικούς μύθους και δεισιδαιμονίες για κάποιους αόρατους, πανίσχυρους και παντοδύναμους συνωμότες που απεργάζονται το κακό των άλλων, των περιττών, των αποτυχημένων, των περισσευάμενων. Μάλιστα. Όλα καλά και λογικά. Κι αναμενόμενα. Όμως ο καλός συγγραφέας βάζει βαθιά το νυστέρι του στις πληγές της συλλογικής μας συνειδητότητας και βγάζει κουρέλια μέσα από το καπέλο του ως ταχυδακτυλουργός. Δείτε αυτή την παράσταση. Κι αν την αντέξετε, ενδέχεται –ίσως– ν’ αντέξετε και την πραγματικότητα αυτήν καθ’ εαυτήν, μέχρι τέλους. Μέχρις τελικής πτώσεως.

Συντελεστές
Ερμηνεία: Νίκος Μαγδαληνός
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μανιώτης
Σκηνικα-Κουστούμια: Γιώργος Μανιώτης-Νίκος Μαγδαληνός
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Γούνας
Κατασκευή δέντρου: Βασίλης Παπαγεωργίου

Παραστάσεις έως 22 Μαΐου
Καθημερινά στις 21.00

Τιμή εισιτηρίου
12 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (φοιτητικό-σύλλογοι), 5 ευρώ (ανέργων)

Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση
Λέσβου 8, Κυψέλη (ύψος Πατησίων 212, στάση Καλλιφρονά)
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 8645400 & 6949103079