Η τέχνη του Κινηματογράφου στην Ελλάδα βρίσκεται σε καλά χέρια ! Με αφορμή το κινηματογραφικό διήμερο του Cine-Δράση

2016-06-01 15:10

Ιστορία πρώτη: Η υπέργηρη Ελένη, όντας ετοιμοθάνατη έχει ως τελευταία της επιθυμία να φάει ένα σύκο. Ο σύντροφος της ζωής της, επίσης υπέργηρος, Κώστας κάνει τα πάντα για να της το φέρει: παίρνει το γαϊδουράκι του, πηγαίνει στη μακρινή συκιά, ανεβαίνει να κόψει το τελευταίο σύκο, πέφτει και τσακίζεται, τον δαγκώνει ένα φίδι, το σύκο το παίρνει το ποτάμι, κάνει μια βουτιά έφηβου και το σώζει, αλλά άδικος κόπος το σύκο στο τέλος το τρώει το γαϊδούρι. Ο Κώστας γυρίζει σπίτι, ξαπλώνει δίπλα στην καλή του στο κρεβάτι, απαντάει «ναι» στην ερώτησή της «βρήκες κανένα;» και πεθαίνουν μαζί. Αυτή από την αρρώστια της και αυτός από το δάγκωμα του φιδιού.

Ιστορία δεύτερη: Ένα μικρό τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι, που ανήκει σε ένα πεθαμένο παιδί, κρύβεται κάτω από το κρεβάτι στο ακατάστατο δωμάτιό του. Παρακολουθεί τη μητέρα του παιδιού στις αναγκαστικές της βόλτες με το αυτοκίνητό στους δρόμους της πόλης και στο τέλος φτάνει στον προορισμό του και σταματά μπροστά στον τάφο του μικρού του φίλου. Εκεί το ταξίδι του τελειώνει. Τι αφοσίωση, ούτε άνθρωπος έτσι.

Ιστορία τρίτη: Ο Σάιμον ζει μια μοναχική ζωή στο Λονδίνο. Ανά διαστήματα επισκέπτεται κάποιους «φίλους» του από το Facebook και, με το πρόσχημα ότι θέλει να παραδώσει λουλούδια στην οικοδέσποινα, μπαίνει στα σπίτια τους, συμπεριφέρεται σαν κακοποιός, αλλά το μόνο που θέλει είναι να φάει κάτι απλό μαζί τους, ας πούμε μια καρμπονάρα, να φωτογραφηθεί με χαμογελαστούς ανθρώπους σαν να πρόκειται για τους κολλητούς του και στο τέλος να προσθέσει τη φωτογραφία στο «άλμπουμ με φίλους» που έχει σπίτι του.

Ιστορία τέταρτη: Μια δασκάλα διορίζεται σε ένα απομακρυσμένο χωριό και κάνει σοβαρές προσπάθειες να μην αφομοιωθεί στους παράξενους νόμους και τις «ανθρωποφαγικές» διαθέσεις του διευθυντή, των συναδέλφων και των μαθητών της , που δεν θέλουν κανένας να ξεφεύγει από τη νόρμα. Προσπαθεί αλλά στο τέλος παγιδεύεται και αφομοιώνεται πλήρως.


Όχι δεν είναι παραμύθια.Είναι τα σενάρια τεσσάρων από τις 15 ταινίες που είδαμε το Σαββατοκύριακο 28-29 Μαΐου, όταν για δεύτερη συνεχή χρονιά το Cine Δράση φιλοξένησε με επιτυχία στα Βριλήσσια τις βραβευμένες δημιουργίες του 38ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (2016).

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η μικρή αυτή αναφορά αδικεί τις υπόλοιπες ταινίες, αφού, κατά γενική ομολογία, η συντριπτική πλειοψηφία όσων προβλήθηκαν φέτος ήταν κατά πολύ καλύτερες από τις περσινές.

Ανεξάρτητα αν τα θέματα τους εμπνέονταν από διαχρονικά προβλήματα ή αυτά της άμεσης επικαιρότητας ήταν όλες καλλιτεχνικά αρτιότερες, με υπέροχη μουσική και φωτογραφία, περισσότερο δεμένες με την ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Κριτικάρισαν, σατίρισαν, χλεύασαν όσα συμβαίνουν γύρω μας με αγάπη και τρόπο άρτιο καλλιτεχνικά τρόπο προκαλώντας έντονα συναισθήματα και συχνά τον θαυμασμό, όπως φανέρωναν τα χειροκροτήματα, στους περισσότερους από 200 φίλους του κινηματογράφου που και τις δύο ημέρες παρακολούθησαν τις προβολές.


Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ήταν και οι συζητήσεις που ακολούθησαν τις προβολές. Έξι δημιουργοί, τρεις γυναίκες το Σάββατο, οι: Φαίδρα Τσολίνα («΄Εκδυσις»), Βίβιαν Παπαγεωργίου («InnerLand») και Σταυριάνα Λίτσα («Παλίρροιες-Το παραμύθι της θάλασσας») και τρεις άνδρες την Κυριακή, οι: Δημήτρης Νάκος («4 Μαρτίου»), Χρήστος Χουλιάρας («Dream Toy») και Χάρης Παντελιδάκης («Pacino’s Way»), όλοι τους νεότατοι, προικισμένοι με σεμνότητα, τον αυθορμητισμό της ηλικία τους και τη σοφία της πλέον επιβαρυμένης ελληνικής γενιάς, απέδειξαν με το έργο τους και τη συμβολή τους στη συζήτηση ότι παρά την κρίση και τη γενική οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση που βασιλεύει στη χώρα, γνωρίζουν και εμπνέονται από τα προβλήματα των ανθρώπων γύρω τους, δημιουργούν με βάση τους καημούς και τους πόθους τους, ξέρουν να χειρίζονται την κάμερα και τους ηθοποιούς τους.

Ο δρόμος που επέλεξαν δεν είναι εύκολος. Αλλά η δουλειά τους και ο προβληματισμός τους εμπνέουν εμπιστοσύνη, πείθουν ότι το ελληνικό σινεμά βρίσκεται σε καλά χέρια και έχει μακρύ μέλλον. Αν μάλιστα υπάρξει και επαρκής οικονομική υποστήριξη από την πολιτεία, ώστε να μπορούν απερίσπαστοι να αφοσιωθούν στην καλλιτεχνική δημιουργία, τα αποτελέσματα της δουλειάς τους θα είναι απείρως καλύτερα.


Η ομάδα του Cine-Δράση


*Στη φωτογραφία από αριστερά: Δημήτρης Νάκος, η Ζωή Μπουλέρου (Cine-Δράση), Χρήστος Χουλιάρας και Χάρης Παντελιδάκης

Πηγή : www.drasivrilissia.gr