.png?ph=89752c26b8)
Η Χριστίνα Ανδρέου σε α’ πρόσωπο
Πριν από περίπου δυο χρόνια έφτασε ένα e-mail στα Εισερχόμενά μου. Ο γερμανικός εκδοτικός όμιλος Tiger Media International GmbH διοργάνωνε έναν διεθνή διαγωνισμό. Στόχος ήταν να χρησιμοποιηθεί το ολοκαίνουργιο λογισμικό πρόγραμμα του ομίλου για την κατασκευή διαδραστικών παιδικών βιβλίων (bookapp) και να βραβευτεί κατόπιν το καλύτερο ψηφιακό βιβλίο για παιδιά ηλικίας 3-5 χρονών, στη Διεθνή Έκθεση Παιδικού Βιβλίου στην Μπολόνια.
Μόλις είχαμε στήσει με τον αδερφό μου, τον προγραμματιστή και συνθέτη Στάθη Ανδρέου, και τη ζωγράφο-εικονογράφο Μάρια Μπαχά, με αυτό το πρόγραμμα, το πρώτο μας διαδραστικό βιβλίο για παιδιά, το Νέλλη και Τέηλ: Το μυστικό των φτερωτών παπουτσιών by Kuakomekiki, που μπορούσε να κατεβάσει κάποιος από το Google Play ή το AppStore στο τάμπλετ ή το κινητό του.
«Τι λέτε, το κάνουμε;» τους ρωτάω αυθόρμητα. «Ε, ας το κάνουμε, μωρέ, αλλά χλωμό…» μου απαντούν. Και τελικά το χλωμό άρχισε να αποκτά χρώμα, να παίρνει φως βήμα το βήμα και με ένα τηλεφώνημα από τη Γερμανία, ένα πρωινό, να γεμίζει βεγγαλικά ο μικρός δικός μας ουρανός… Το διαδραστικό βιβλίο Μπέτση, η μικρή μάγισσα σεφ: Υπέροχα αηδιαστικό!, που είχαμε δημιουργήσει οι τρεις μας, είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο ανάμεσα σε 50 διαγωνιζόμενες χώρες!
Το θέμα του διαγωνισμού ήταν «Delicious!», δηλαδή νόστιμο. Στύβοντας λίγο το μυαλό να γεννήσει μια ιδέα, εκείνη προέκυψε με τον εξής συλλογισμό: Τι είναι, λοιπόν, νόστιμο; Και η απάντηση ήταν μία: περί ορέξεως κολοκυθόπιτα! Δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος παράγοντας που να υπαγορεύει σε έναν ουρανίσκο τι θα του προκαλέσει ευχαρίστηση και τι όχι. Κάτι που είναι πεντανόστιμο για εμένα μπορεί να είναι αηδιαστικό για εσένα! Και, φυσικά, οι διατροφικές συνήθειες είναι κομμάτι της πολιτισμικής ταυτότητας των λαών και η προτίμηση ή η απέχθεια για κάποια φαγητά μαθαίνεται και μεταδίδεται ανάλογα με την κουλτούρα κάθε λαού. Στην Ελλάδα, γενιές και γενιές μεγαλώνουν με τραχανά, χυλοπίτες και σουβλάκι, στην Μπουρκίνα Φάσο με σκουλήκια στη λαδόκολλα που τα αποκαλούν «το χαβιάρι της ζούγκλας»! Και κάπου εκεί, η σκέψη επικεντρώθηκε στα παιδιά και στον δικό τους γευστικό ορίζοντα. Μου ήρθε, λοιπόν, η δική μου εικόνα, πιτσιρίκα, να δοκιμάζω στα κρυφά λίγο χώμα από τις γλάστρες, να τρώω ένα πέταλο από ένα λουλούδι. Μου ήρθε η εικόνα της κόρης μου σαν μωρό να μασουλάει ένα παπούτσι και σαν παιδάκι να ανακατεύει στο εξοχικό μας μέσα στο κουβαδάκι της λίγη λάσπη, ένα χορταράκι, μια αραχνούλα, ένα λιωμένο βερίκοκο και να μου λέει για το «αηδιαστικό» δημιούργημά της: «Μαμά, έλα να δοκιμάσεις την υπέροχη συνταγή μου!».
Και, κάπως έτσι, άρχισε επισήμως το δικό μου ταξίδι στον κόσμο των παραμυθιών. Παρέα με την Μπέτση, την ηρωίδα μου, μια μαγισσούλα που θέλει και αυτή να κερδίσει στον διαγωνισμό «Οι Μαύροι Σκούφοι» το πρώτο το βραβείο, με τη θρυλική της συνταγή. Μια καυτερή σουπίτσα που συνδυάζει τη μαγεία, τη μαγειρική, το μαύρο –για την ακρίβεια, το ανάλαφρο γκρι– χιούμορ, μπόλικη μούχλα, μύξα, σάλια και τραγίλα και ολίγον… μανιτάρι-τσίλι για να απογειώσει το πιάτο της!
Ένα βιβλίο για εμένα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένο σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ αν συλλαμβάνει μια οικεία ιδέα για τα παιδιά και μπορεί να τους τη μεταδώσει με έναν άμεσο, αληθινό και έξυπνο τρόπο.
Μετά το ψηφιακό βιβλίο ήρθε και η πρόταση για το χάρτινο. Το παραδοσιακό. Που μυρίζει το χαρτί του τόσο ιδιαίτερα, που οι σελίδες του τρίζουν κάθε φορά που τις γυρίζεις. Και η Μπέτση, πριν από λίγο καιρό, έγινε αληθινό βιβλίο από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Δεν νομίζω ότι μπορείς να πεις πολλά λόγια για ένα παραμύθι για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Ένα βιβλίο για εμένα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένο σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ αν συλλαμβάνει μια οικεία ιδέα για τα παιδιά και μπορεί να τους τη μεταδώσει με έναν άμεσο, αληθινό και έξυπνο τρόπο. Έναν τρόπο που θα τους δώσει το κίνητρο να πουν στον γονιό τους να τους ξαναδιαβάσει την ιστορία, ξανά και ξανά, έναν τρόπο που θα τα παρακινήσει να αναζητήσουν και το επόμενο βιβλίο, έναν τρόπο που θα τα κάνει σταθερούς και συνειδητούς αναγνώστες στην ενήλικη ζωή τους. Μα πάνω απ’ όλα θα τα βοηθήσει να καταλάβουν λίγο καλύτερα τον κόσμο τους, αυτόν τον μικρό, τον μέγα…
Δεν ξέρω γιατί γράφουμε, όσοι γράφουμε. Ο καθένας για τους δικούς του –ανομολόγητους ή ομολογημένους– λόγους, υποθέτω. Ξέρω, όμως, γιατί διαβάζουμε, όσοι διαβάζουμε. Γιατί κάθε φορά που διαβάζεις ένα βιβλίο ανοίγει ο ορίζοντάς σου, βάζεις πλώρη για καινούργιους κόσμους, ανεξερεύνητους. Κόσμους που μπορείς να κατακτήσεις χωρίς βαρύ πολεμικό εξοπλισμό, παρά μόνο μέσα από την απόλαυση της ανά-γνώσης. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη απόλαυση στη ζωή που το αποτέλεσμα να είναι πάντα τόσο κερδοφόρο, τόσο πολυσήμαντο, τόσο γενναιόδωρο, τόσο καθαρό. Γι’ αυτό και για εμένα αυτό το ταξίδι πρέπει να ξεκινάει από νωρίς, όσο πιο νωρίς γίνεται. Να ξεκινάει από ένα παραμύθι στο παιδικό ράφι της βιβλιοθήκης. Έστω και σαν εικόνα. Το παιδικό μάτι να εξοικειώνεται με την παρουσία των βιβλίων στο σπίτι του.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με περίπου 10.000 τίτλους, σε ράφια, ντουλάπες, συρτάρια, στο πάτωμα, τίτλους, που ακόμη προστίθενται στον μακρύ κατάλογο των γονιών μου, συνέχεια καινούργιοι. Ο πατέρας μου –και παππούς τώρα τριών εγγονιών– λέει πως αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του σε εμάς και τα εγγόνια του. Και δεν έχει άδικο.
Μπέτση, η μικρή μάγισσα-σεφ: Υπέροχα αηδιαστικό!
Χριστίνα Ανδρέου
εικονογράφηση: Μάρια Μπαχά
Εκδόσεις Πατάκη
32 σελ.
ISBN 978-960-16-7928-0
Τιμή €11,90
πηγή : diastixo.gr